Tak oto w tym roku mamy następcę „Medusy” i jest to kolejna bardzo dobra płyta w tym starym paradajsowym stylu, acz inna od dwóch poprzednich. Do rzeczy. Tak jak „The Plague Within” miał w sobie coś z death metalu, a „Medusa” przesiąknięta była doom metalowymi brzmieniami, tak „Obsidian” ma najbliżej do „Draconian Times” czy „Tragic Idol”.
Co więcej, ma w sobie pierwiastek przebojowości „One Second”. Reasumując, zespół stworzył na najnowszej płycie coś na wzór swojego „the best of”, podając nam materiał pełen energii, różnorodności i po raz pierwszy od dawna serwujący nam singlowy hit w postaci „Ghosts” i monumentalny jak na nich przystało „Fall from Grace”. To po prostu chwyta, i nie ma co do tego wątpliwości.
Płyta jest bardzo barwna, Greg wycina te swoje niesamowite solówki, Nick nie rezygnuje z growlu, a do tego mamy jeszcze rockową przebojowość i świetne melodie. Zdaje się, ze Paradise Lost nagrał najbardziej eklektyczny album w całym swoim bogatym dorobku – ale dzięki temu jeden z najlepszych, bo łączący wszystko to, za co ten zespół nazbierał laurów przez całą swoją karierę. Pozorne kontrasty występujące na tym albumie teoretycznie mogłyby razić, ale jest to tak ze sobą zespolone, że efekt jest zgoła odwrotny. Pięknie się wszystko przeplata, zespala i płyta płynie jak marzenie. Album na miarę wielkiego zespołu o światowym formacie.
Moim zdaniem „Obsidian” powinien był spotkać się ze znacznie lepszym przyjęciem i rozgłosem niż miało to miejsce. Zespół jest w formie twórczej, w jakiej nie był od wielu lat (nie licząc „The Plague Within”) i bardzo pozytywnie zaskakuje. Myślę, że powrócił już do swych najlepszych muzycznych momentów na dobre i możemy być spokojni o dalsze losy tej formacji. Życzę nam, słuchaczom, żeby kolejne płyty Pradise Lost były tak dobre jak najnowszy krążek.
Przemysław Bukowski
Wydawnictwo In Rock Music Press oraz Muzyka z Bocznej Ulicy przypominają, że na rynek Polski trafi w przeciągu najbliższych kilku miesięcy autoryzowana biografia zespołu pod tytułem „Bez celebracji”. 