CZY NA PEWNO NA TAKĄ PŁYTĘ CZEKALIŚMY? ROGER WATERS, IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT? (2017)

A jednak nadal jest to album, któremu najbliżej do niepokojącego, poszukującego ducha dokonań Pink Floyd z czasów „Dark Side of the Moon” czy, przede wszystkim, „The Final Cut”. Roger Waters posługując się ograniczonymi formami wyrazu nadal potrafi zaintrygować w stopniu, który chyba już na zawsze będzie niedostępny dla Davida Gilmoura. Wiem nawet, dlaczego tak się dzieje: płyta solowa Rogera Watersa stanowi bowiem faktycznie jego płytę solową. David Gilmour na „Rattle That Lock” za dużo swobody oddał innym: nie on odpowiada za warstwę liryczną a Polly Samson. Wpływ Phila Manzanery jest ewidentny i był ewidentny już na „On the Island” czy ostatnim, wartym całkowitego zapomnienia albumie „The Endless River” Pink Floyd. Roger Waters nadal pozostaje muzycznym tyranem trzymającym wszelkie elementy układanki w twardym uścisku. Zresztą na „Is This The Life We Really Want?” niemal słychać jego zaciśnięte, zgrzytające zęby.

Społeczno-polityczna świadomość Rogera i jego zainteresowanie otaczającym światem w połączeniu z przekonaniem o własnej nieomylności daje ciekawy efekt w postaci płyty lirycznie odważnej ale irytującej, dusznej kompozycyjnie ale przemawiającej do wyobraźni słuchacza. A jednak, jeżeli czegoś mi na tej płycie brakuje, to właśnie Davida Gilmoura. Nie ma tu bowiem lekkości, zwiewności, przestrzeni i bardzo potrzebnego oddechu między, często nasączonymi jadem i rezygnacją, tekstami basisty. Pięćdziesiąt cztery minuty zrzędzenia na otaczający świat aż prosi się o bardziej melancholijny przerywnik. Wzmocniłby on wymowę całości, uzupełnił ją i na zasadzie kontrastu zwrócił uwagę te fragmenty tekstów, w których Waters zwraca uwagę na faktycznie ważne i niepokojące tendencje społeczne. Faktem jest jednak również to, że śpiewając o zaniechaniach, ambiwalencji, wycofaniu i braku zaangażowania muzyk szuka powodu tego stanu rzeczy w zupełnie nietrafionych miejscach. Waters bierze efekt za przyczynę, budując skomplikowane lirycznie kazania przeplatając je siarczystymi przekleństwami – bardzo infantylizującymi treść i ograniczającymi siłę przekazu muzyka. Na marginesie mówiąc płycie bardzo również brakuje pięknych gitarowych solówek.

Na albumie Watersa dostrzegam te same motywacje, którymi kierował się Marillion przygotowując płytę „Fuck Everyone And Run” – formy wyrazu są oczywiście diametralnie inne, ale wydźwięk bardzo zbliżony. O ile jednak złość na społeczne zmiany wyrażana przez Stevena Hogartha zostaje rozwodniona poprzez długie, nierzadko w pełni instrumentalne partie, to płyta Watersa sprawia wrażenie improwizacji ulicznego grajka, który za pośrednictwem gitary postanawia wykrzyczeć swoje pretensję w stronę niczego niespodziewających się przechodniów. Jest ona przejawem wybuchu wewnętrznej irytacji. Tyle, że świat nie jest czarno-biały. Muzyka tym bardziej nie powinna taka być.  

Im dłużej słucham Watersa tym bardziej pragnę wrócić do nagrań Gilmoura z albumu „Rattle That Lock”. Gdy zaczynam słuchać „Rattle That Lock” bardzo szybko zaczyna brakować mi ironicznego, zgryźliwego ale przekonującego spojrzenia cynika, którym mistrzowsko posługuje się Waters. Nie chcę uchodzić za malkontenta, ale moim zdaniem obie płyty stanowią składniki, które dopiero po dokładnym wymieszaniu dadzą dzieło godne naprawdę głębokiej uwagi. Szkoda, że tak się nie stało i już chyba nigdy się nie stanie.

Niewiele piszę o samych kompozycjach ponieważ na „Is This The Life We Really Want?” nie ma, moim zdaniem, niezależnych od całości, funkcjonujących autonomicznie kompozycji. A nawet gdyby kilka spróbować w ten sposób potraktować, to wypadłyby raczej nieprzekonywująco. Na oddzielną uwagę zasługują niewątpliwie „Déjà Vu” (chociaż może to wynikać z mojej słabości do przywodzącego wspomnienia dźwięku zegara) oraz utwór tytułowy – mroczny, poruszający i wywołujący ciarki na plecach. Nawet jednak one, wraz z przepięknie „Wish-You-Were-Here’oswką” (aż mi serce rośnie) „Smell The Roses”  i końcową suitą „Wait For Her/Oceans Apart/A Part of Me Died” brzmią po prostu najlepiej jako jedna, koherentna narracja. Innymi słowy, aby docenić płytę należy wysłuchać ją w całości, tyle, że może być to bolesne i odrobinę męczące doświadczenie.

Gdyby Gilmour i Waters połączyli siły, gdyby zebrali pomysły zawarte na dwóch najnowszych albumach solowych, zakopali topór wojenny i wypracowali sensowne modus vivendi – wtedy mogłaby powstać płyta genialna. Nie powstała jednak. Ani „Rattle That Lock” ani „Is This The Life We Really Want?” nie bronią się w całości. Obie wgłębiają się w dokładnie przeciwstawne elementy wyróżniające twórczość Pink Floyd, tracąc tym samym na sile wyrazu. Gdybym miał jednak powiedzieć, który album na dłużej przykuł moją uwagę, to bez wątpienia wskażę  „Is This the Life We Really Want?” – muzycznie dojrzalszy od ballad Gilmoura zmusza do myślenia i uważnego wysłuchania. Nie jest równy i na pewno nie jest pozbawiony słabszych fragmentów. A jednak nadal powoduje, że upływ czasu od premiery „Dark Side of the Moon” i „Wish You Were Here” przestaje wydawać się tak cholernie bezlitosny.

Kuba Kozłowski, Ocena: 4U nas obowiązuje skala szkolna:

1- nie zdane
2- cudem się prześlizgnął
3- jest przeciętnie
4- synu, nie przynosisz wstydu
5- gratuluje prymusie!
6- ocena zarezerwowana dla wunderkind