Kariera Kate Bush rozpoczęła się wraz z rozwojem dwóch zauroczeń. Pierwsze zauroczenie stało się udziałem Davida Gilmoura, który mając okazję poznania młodziutkiej wówczas Kate docenił jej świeży, nieociosany talent podejmując działania, które mogły pomóc jej w przebiciu się na hermetycznym rynku brytyjskim. Dzięki niemu ludzie z działu Artists and Repertoire EMI usłyszeli o artystce, która swoją naturalnością i bezpretensjonalnością skłoniła wytwórnię do zaoferowania jej kontraktu.

 

Zdobycie Mount Everest

Drugim zauroczeniem, które zdeterminowało początki artystycznej drogi Kate Bush była jej miłość do klasycznej angielskiej powieści „Wichrowe Wzgórza” wychwalającej na swoich kartach piękno nieszczęśliwej miłości łamiącej swoją siłą bariery społeczne oraz brytyjskie, kulturowe uwarunkowania. To właśnie dzięki naiwnemu, ale szczeremu pojmowaniu słów Emily Brontë Kate Bush zdolna było do napisania „Wuthering Heights” – jednej z najpiękniejszych ballad w historii muzyki pop, która niemal od razu przyniosła jej rozgłos, przez cztery tygodnie nie schodząc z pierwszego miejsca UK Singles Chart. Co więcej, Kate Bush stała się tym samym pierwszą kobietą w Wielkiej Brytanii, której utwór dotarł na szczyt listy przebojów. Sukces ten przebiła w roku 1980, kiedy płyta „Never For Ever” z utworami „Babooshka” i „Army Dreamers” wkroczyła na szczyt listy najlepszych albumów. W przemyśle muzycznym oznaczało to dla młodej artystki niemal to samo, co zdobycie Mount Everest dla alpinistów.

 

„Ona nie jest głupia. Nie dajmy się oszukać tej mistycznej, hipisowskiej otoczce. To bardzo, bardzo nieustępliwa
dziewczyna.”– Brian Southall

 

Pomocne dłonie

Zafascynowanie Kate Bush powieścią „Wichrowe Wzgórza” doskonale oddającą klimat angielskiej prowincji niewątpliwie wzmacniane było również faktem, że sama Kate wychowała się na farmie.  Dzieciństwo spędzała w East Wickham, hrabstwo Kent, jako najmłodsze dziecko anglika Roberta Busha oraz Irlandki Hannah Daly. Dorastała w beztroskich latach 70. wychowywana przez rodziców, którzy nie tylko doceniali jej talent ale wspierali jego rozwój wszelkimi metodami. Chęć realizacji marzeń córki skłoniła ich do wydania kasety demo z ponad 50 utworami przygotowanymi przez Kate. Dzięki tym amatorskim nagraniom losami nastolatki zainteresował się wszechpotężny ówcześnie David Gilmour. Poprzez wspólnego znajomego do rąk muzyka trafiły nagrania, które wywarły na artyście na tyle dobre wrażenie że zdecydował się sfinansować profesjonalną sesję studyjną. Tym samym Kate zyskała profesjonalne materiały, które w lepszy sposób oddawały jej naturalny talent. Wsparcie gitarzysty zaowocowało ponadto zainteresowaniem ze strony wytwórni EMI, która poszukiwała wówczas nowych artystów mogących przejąć palmę pierwszeństwa po zespołach progresywnych, których schyłek powoli przewidywano.

 

Prawdziwy oryginał

Muzyczne znaczenie dorobku Kate Bush jest nie do przecenienia. Nie tylko z bezpośrednich powodów, związanych z jej fantastycznym wyczuciem melodii i klimatu, budowaniu doskonałego przekazu poprzez opowiadanie przemyślanych historii ale również ze względów pośrednich. Jej wpływ na kształtowanie twórczości młodszych artystów jest ewidentny. Do czerpania inspiracji od Kate Bush przyznają się tak uznani artyści jak Tori Amos, St Vincent, Bat for Lashes czy nawet Coldplay i André 3000 z zespołu Outkast. Z kolei John Lydon, w swoim stylu powiedział kiedyś: Kate Bush to prawdziwy oryginał. Nie fajne jest to, że starają się ją podrabiać artyści tacy jak Tori bezcelowa (gra słów- „aimless” skojarzyło się Lydonowi z brzmieniem nazwiska Amos – JK). Można się z jego twardym sądem nie zgodzić, ale szacunek lidera Sex Pistols ma swój ciężar gatunkowy. W swojej słabości do Artystki Rotten posunął się tak daleko, że napisał dla niej nawet krótki utwór „Bird in Hand” – Kate Bush nie zdecydowała się jednak włączyć go do swojego repertuaru. Odmowa nie zmieniła odczuć Lydona, który nadal wyraża się o niej w samych superlatywach.

 

Muzyka nieoczywista

Utwór „Wuthering Heights” spowodował, że kariera Kate nabrała rozpędu sprawiając jednak, że wokalistka przez wiele lat zmuszona była mierzyć się z sukcesem utworu, który (jak czas pokazał) nie stanowił stylistycznego wyznacznika drogi, którą zamierzała podążać w świecie muzyki. Wbrew obiegowej opinii i popularności „Wuthering heights” oraz „Babooshka” – dwóch „flagowych” utworów z którymi kojarzona jest najlepiej, w jej twórczości, określanej jako „Alternative Pop” zawsze więcej było „alternatywy” niż „popu” rozumianego jako muzyka skierowana do masowego odbiorcy. Udowodniły to tak genialne albumy jak eksperymentalne ale niedoceniane „The Dreaming” czy „Lionheart”. Ten drugi przyniósł zresztą kolejny, umiarkowany jednak, sukces w postaci utworu „Wow”. Po roku 1982 artystka zamilkła na trzy lata, co skłoniło New Musical Express do uwzględnienia jej w słynnej serii „Where Are They Now?” zajmującej się losami przebrzmiałych już gwiazd. Kate Bush zamknęła jednak usta dziennikarzom publikując najgenialniejszy album w całym swoim dorobku „Hounds of Love” którego premiera w 1985 potwierdziła jej niezaprzeczalną klasę. Kolejne lata przyniosły ciekawą stylistycznie płytę „The Sensual World” oraz „The Red Shoes” po której Kate zamilkła na ponad dwanaście lat. Powróciła w roku 2005 albumem „Aerial” po czym znowu zniknęła z aktywnej działalności muzycznej. Dopiero w roku 2011 ukazało się kolejne wydawnictwo, zatytułowane „50 Words For Snow” a obecnie, w październiku 2016 roku wszyscy fani artystki cieszą się premierą nowego albumu koncertowego, zatytułowanego „Before The Dawn”

 

Zmysłowy świat

Nie ma lepszego sposobu aby wzmocnić doznania płynące z muzyki niż zagłębić się w pasjonującą lekturę biografii artystki, zatytułowanej „Zmysłowy Świat Kate Bush”. Autor publikacji, Graeme Thomson oparł narrację na ponad 70 rozmowach z osobami z najbliższego otoczenia Kate w celu uzyskania najpełniejszego, najdokładniejszego i najbardziej wiernego prawdzie obrazu artystki. Co ważne, Thomson nie ogranicza się jedynie do opisu czasów artystycznej aktywności Bush ale wraca również do najwcześniejszych lat życia piosenkarki przedstawiając podwaliny, na których ukształtował się nieoczywisty muzyczny smak Kate Bush. Dzięki książce możemy śledzić rozwój i ewolucję jej talentu oraz niezłomność i pewność z jaką artystka realizowała wyznaczone sobie cele. Książka prawdziwie godna polecenia – nie tylko zresztą oddanym fanom Kate, ale każdemu, kto chciałby wgłębić się w obraz brytyjskiego przemysłu muzycznego, który zaufał i wypromował twórczość tak bardzo wymykającą się jasnym klasyfikacjom.

Jakub Kozłowski

(Łącznie odwiedzin: 1 326, odwiedzin dzisiaj: 1)